De impact van onze coaching voor herstel na seksueel misbruik

"Deze reis was heftig en confronterend, maar het heeft me weer zoveel gebracht"

Zo’n 1,5 jaar geleden ging ik voor het eerst met SFIB  op reis naar IJsland, terug naar “de basis fundamenten van mijn bestaan.”  Halleluja!
Wat dat dan ook mocht zijn ik was nieuwsgierig en zelfverzekerd ging ik het avontuur aan. Ik had een duidelijk doel voor ogen, namelijk pubercoach worden. En dat ging ik daar leren. Hahaha, hoezo naïef?

Het was ook de eerste keer dat ik alleen op reis ging. Mijn steun en toeverlaat waar ik altijd op terug kan vallen als ik iets niet begrijp of overweldigd ben bleef thuis. Achteraf heb ik dit inzicht overigens pas gekregen.
In IJsland ben ik mezelf behoorlijk tegengekomen.  Van wat ik dacht wie ik was, bleef weinig over. Daar is het spreekwoordelijke deksel van de beerput opengegaan.
Ik was al jaren op zoek naar mezelf, jaren aan het onderzoeken hoe het nu echt zat.  Een diep geheim weg gemoffeld toch geen idee wat voor een geheim.
Daar in het magische toch ruwe IJsland kreeg ik door de werkvormen, vraagstellingen en stukken tekst inzicht in mijn “puzzelstukjes”. Mijn eerste beelden kwamen terug van seksueel misbruik. Geheel verward kwam ik terug thuis, geen idee meer waar te beginnen.

Het afgelopen jaar heb ik nog meer puzzelstukjes gevonden, sommige zweven nog, andere werden omgedraaid, veel heb ik nog niet duidelijk in zicht. Het is voor mij nog zeker niet genoeg.
Ook de veel onbekende schade die het seksueel misbruik mij heeft aangericht, het meedragen van het geheim, de schuld, de schaamte, mijn omgang met mensen, hoe ik afstand bewaar, hoe ik mijn grenzen niet goed kan aangeven. Mijn nee soms een ja is en mijn ja soms een nee of nou ja, zo verwarrend allemaal.

Afgelopen september mocht ik mee op reis naar “de verloren seconde” in Albanië. Een mens met gezond verstand zou zich wellicht afvragen wat ga je nu weer doen, nog meer overhoop halen, weer verward terugkomen en maanden uit de running liggen?
Nee dat was zeker niet de bedoeling, ik blijf toch nieuwsgierig hoe het voor mij werkt.  Waar loop ik nu echt tegen aan, wat zijn mijn belemmeringen en hoe kan ik dit omzetten naar iets positiefs. Het is mij overkomen, toch weet ik zeker dat ik hier sterker van word.
Dus nog altijd op zoek naar puzzelstukjes. Raar maar waar!
De reis was wederom heftig en confronterend en toch heeft het me weer zoveel gebracht. Dankzij de vakkundige coaches Femke en Mario, twee zowat zielsverwanten, waarmee ik zeg dat ze meer dan goed op elkaar ingespeeld zijn. Ieder met hun eigen kwetsbare stuk, namen mij vol passie mij mee in de zeer bijzondere werkvormen van SFIB. Ze hebben me bijgestaan, opgevangen, gedragen, geconfronteerd, hoop gegeven, inzicht laten voelen. Ze stonden naast me en ook naast de andere deelnemers. En dit allemaal op een bijzondere plek in alle rust, zowat aan het einde van de wereld op een boerderij in Albanië kwam ik tot inzichten. Ze hebben mij nog meer puzzelstukjes overhandigd, mij op stil gezet en laten inzien, ( en zeker ook confronterende ) feedback gegeven.

Nee ik ben nog niet heel, en wellicht blijf ik op zoek. De puzzel is nog lang niet “af.” Toch begrijp ik nu hoe het in mij werkt. Wanneer ik iets wil zeggen en ik dan daar moeite mee heb of mijn keel blokkeert, dat dit de dader in mij is die het overneemt. Dat mijn eeuwige zoektocht en gevecht voor rechtvaardigheid voortkomt uit “de externe getuige.” En wanneer ik me altijd op de ander inspeel, op wat zij voelen of willen, het de aanpasser in de verdeeldheid is.

In Albanie heb ik bewust voor het eerst mijn “authentieke ik” mogen aantikken, “het bevroren kind” deels mogen ontdooien.  Wat een krachtig gevoel was dat.
Nee ik ben er zeker nog niet, toch met deze inzichten, kan ik weer stappen maken, mijn grenzen beter gaan bewaken en beter aangeven.  Ik kan weer op mijn eigen gevoel echt leren vertrouwen.

Ik ben trots op wie ik nu ben, eindelijk!  Ik mag er zijn. Ik ben niet stuk, ik ben aan het helen van ongekende schade die mij is aangedaan. Net als bij Kintsugi, de schade zal altijd blijven toch ga ik het lijmen met goud. En ik ben al aardig op weg, dit wordt super mooi. Ook zeker dankzij SFIB, waar zeer bijzondere coaches de reizen aangaan met werkvormen die verder en dieper gaan als menige therapeut of psycholoog.

Seksueel misbruik heeft veel gevolgen voor de rest van je leven. Nu ik dit aan kan kijken, kan ik voelen en het ervaren. Het sijpelt weer in mij. Mijn zoektocht naar mezelf gaat verder en hoop dat het mag gaan stromen.

Voor een ieder die seksueel misbruik heeft meegemaakt, is dit zo’n mooie waardevolle reis. Ik zie weer licht en zelfs nu in de tunnel, i.p.v. aan het einde van die tunnel. Ik gunde het mezelf ik hoop jij jezelf ook.

Liefs I.